wiersz

Dziś natknęłam się na piękny refleksyjny wiersz Bolesława Leśmiana, może ktoś je już zna a może zechce dopiero przeczytać. Miłej lektury :-)

BOLESŁAW LEŚMIAN

Lalka

Jam - lalka. W mych kolczykach szkli się zaświat dżdżysty
Suknia jawą atłasu ze snem się kojarzy.
Lubię fajans mych oczu i zapach kleisty
Farby, rumieńcem śmierci młodzącej mat twarzy.

Lubię leżeć, gdy pokój słonecznieje czynnie,
Na strojnego dywana narożnej purpurze,
Gdzie irys obok sarny kwitnie bezroślinnie,
A z wieczności pluszowej unoszą się kurze.

Dziewczynce, co się moim bawi nieistnieniem,
Wdzięczna jestem, gdy w dłonie mój niebyt porywa,
I mówi za mnie wszystko, różowa natchnieniem,
I udaje, że wierzy w to, iż jestem żywa.

Pilnie wróży mi z ręki, że w najbliższym maju
W świat wyruszę, a w drogę wezmę chleb i zorze,
By piechtami wędrując po Znaszlitymkraju,
W ustach chłopca-włóczęgi całować bezdroże.

Ubezdrożyć się muszę na ziemi i niebie,
By w chwili, kiedy najmniej spodobam się losom,
Znaleźć się niespodzianie, na przekór niebiosom,
W położeniu - bez wyjścia - bez śmierci - bez siebie.

Mam stały wyraz twarzy, niby Człowiek Śmiechu.
Znam tę powieść i inne. Ta sama dziewczynka
Uczyła mnie czytania, jak się uczy grzechu,
I jestem pełna wiedzy, jak do listów skrzynka.

Mam zamiar pisać powieść, której bohaterką
Jest Praścieżka, wiodąca urwiskami w Prałaś,
Gdzie ukryła się lalka - i nikt jej nie znalazł!
Duszę ma z macierzanki i patrzy w lusterko.

Mówi tylko dwa słowa: Papa albo Mama,
Mama - mówi do śmierci, a Papa - do grobu,
I śmieje się... Sen chwieje łbem u próżni żłobu,
A ona śmiechu swego nasłuchuje sama...

Koniec mojej powieści jest ten, że Praścieżka
Odbiera sobie życie... W mgle o tym są wzmianki...
Ginie świat... Z rodzicami znika lalka - śmieszka.
Nic nie ma, prócz lusterka i prócz macierzanki.

Wartoż pisać tę powieść? Baśń wyszła już z mody,
Jak krynolina z tęczy!... Módl się do korala
O wiersz barwny!... Zszarzały dusze i ogrody,
A mnie wkrótce do lalek poniosą szpitala!

Wyrwę w biodrach zasklepią, brew wznowią nad okiem,
Wargom uśmiech narzucą taki, że aż zbrzydnie,
I na pokaz wystawią, abym się bezwstydnie
Do przechodniów łatanym mizdrzyła urokiem.

Stracę wartość. Nastąpią cen spadki i zniżki.
I wówczas, gdy już mroki poczuję w pobliżu,
Wyciągnę dłonie ścisłe i wklęsłe, jak łyżki,
Do Boga, co nie za mnie umierał na krzyżu!

On, wiedząc, jak mi trudno, choć sen się snem łata,
Grać rolę siebie samej na życia arenie,
Dla prób nieśmiertelności, po zniżonej cenie
Nabędzie mnie - za jedną łzę z tamtego świata!

XIX-wieczne krzesło w designerskiej odsłonie

Dziś trochę odchodząc od lalek ale pozostając w duchu targów staroci antyków i wszystkiego czemu można dać nowe życie, chciałam pokazać moje ukochane krzesło "Ludwik" po gruntownej renowacji.

Nie mam zbyt wielu zdjęć z samego procesu czyszczenia i renowacji ale musicie  mi wierzyć, że było w niezbyt dobrym stanie.
Tapicerka w strzępach, sprężyny pordzewiałe i nie nadające się do niczego.
Ilość małych gwoździków, którymi ktoś nieudolnie próbował reperować tapicerkę przyprawiała mnie o zawrót głowy. Niektóre były tak głęboko wbite, że aby je wydobyć należało mocno podważyć i niestety uszkodzić trochę drewna. Na szczęście elementy rzeźbione były bardzo dobrze zachowane i pozbawione korników:-). Po usunięciu tapicerki i gwoździ całość oszlifowałam i zaszpachlowałam ubytki.
Po wyschnięciu szpachli wystarczył ostatni szlif  bardzo drobnoziarnistym papierem ściernym.

 

Jeśli chodzi o pomysł na to krzesło to od dawna chodziło za mną użycie farby z perłowym mieniącymi się drobinkami. Później szukając oryginalnej grafiki na tapicerkę siedziska poznałam bardzo sympatyczną osobę prowadzącą studio graficzne. Współpracowała ona z graficzką Sonią Hensler, której prace mnie całkowicie zauroczyły. Udało się namówić Sonię aby sprzedała prawa autorskie do użycia grafiki i udostępniła ją, w na tyle dobrej rozdzielczości, żeby można było wydrukować ją na tkaninie.
I tu z pomocą również przyszła Magda właścicielka studia graficznego, która podołała nietypowemu zadaniu.
Do grafiki dobrałam grafitową matową farbę z metalicznym poblaskiem, która świetnie wyeksponowała rzeźbienia.
Prac tapicerskich nie podjęłam się sama, gdyż był to mój pierwszy mebel tapicerowany i nie chciałam swoją nieudolnością zepsuć grafiki. Znalazłam miłego tapicera, który na szczęście wiedział co robi i nawet gwoździe tapicerskie pomalował czarnym matowym lakierem, żeby lepiej pasowały do mebelka:-).

Na razie krzesło nie ma swojego docelowego miejsca, gdzie byłoby dostatecznie dobrze wyeksponowane. Mam nadzieję jednak, że już  wkrótce stanie dumnie w salonie w nowym mieszkaniu. Do sesji zdjęciowej po renowacji posłużyła mi na razie toaletka w sypialni.

pierwsza lalka po gruntownej renowacji boudoir doll

Chciałam dziś pokazać  moją lalkę typu "half boudoir doll". Mam jedno ciekawe popiersie tego typu lalki w stylu Art Deco z czarnymi moherowymi włosami. Popiersia tych lalek przeważnie wykonane były z wosku wraz z woskowymi lub porcelanowymi rękoma mocowanymi do ramion na drucikach. 

źródło internet

W moim popiersiu również widać ślady po odciętych rękach :-( . Lalki te były swego rodzaju damami,  ubranymi w suknie i służyły bardziej jako figurki do ozdoby wnętrza. Twarz lalek nosiła przeważnie makijaż , który niestety nie zachował się na moim woskowym popiersiu. Z drugiej strony to mi się akurat w niej wyjątkowo podoba. Twarz teraz bardziej przypomina rzeźbę i tak już na pewno zostanie.

Popiersie pozostałe po lalce, naszyjnik i opaska  została własnoręcznie dorobiona.

Drugą bardzo podobną lalkę, której w większym stopniu ten post będzie dotyczył, kupiłam całkiem niedawno. To w jakim opłakanym stanie była, obrazują pierwsze jej zdjęcia. Wypatrzyłam ją na targu staroci i kupiłam za 50 zł wraz z inną staruszką ,o której napisze później. Lalka nie posiadała włosów , miała niemiłosiernie brudną sukienkę i kapelusz oraz tylko jedną rączkę, brakowało jej również nóg, które zastąpione zostały okrągłymi metalowymi rurkami . Mąż  z przerażeniem patrzył na mnie ale cena 20 zł za jaką ją stargowałam przekonała go :-)

Po przyjściu do domu zaczęłam od zdjęcia ubranek i rozplątania drutów, którymi głowa była przymocowana do szmacianego ciała lalki.Głowa tej lalki jest wykonana jakby z gipsowo-kredowej masy, powlekanej farbą.
Ułożenie i gabaryty głowy były uderzająco podobne do mojego woskowego popiersia.
Okazało się, że lalka będzie wymagała więcej pracy niż mogło mi się na początku wydawać.

Pracowałam nad nią codziennie wieczorami przez około tydzień.
Dostała nowe dorobione i sklejone z główką popiersie, nową rękę i prowizoryczne nogi, wszytko zostało ulepione , wyszlifowane, pomalowane i zmontowane z materiałowym starym korpusem.

W trakcie pracy nad dorabianiem części.

Uszyłam jej również perukę z prawdziwych włosów , które wyczesałam podczas pracy z peruką innej lalki. Uprałam i ozdobiłam dodatkowo koronkami i kwiatkami sukienkę i kapelusz. Myślę, że po retuszu ta dama odzyskała choć częściowo dawną świetność a na pewno teraz już przestała straszyć ;-)

Stoi na razie trochę krzywo bo nie ma jeszcze swojego stojaczka a zamiast niego  do zrobienia zdjęć posłużyłam się szklanką :-)

Postanowiłam, że blog to miejsce, w którym będę się również dzieliła z innymi moim hobby dotyczącym antyków, kolekcji torebek vintage oraz zbierania i renowacji starych lalek oraz mebli.

Od dziś będę tutaj prowadziła bloga dotyczącego aranżacji wnętrz, moich pomysłów na urządzenie nowego mieszkania. Czasami będę dzieliła się fajnymi znaleziskami dotyczącymi wyposażenia wnętrz oraz wszystkim co zwróci moją uwagę i będzie swoistą inspiracja:-)